Bir akşamın yorgun sancısıyım İstanbul da
Rüzgar olup saçlarına dokunuyorum
ellerimde bir yangının izleri
Dudağıma bıraktığın sözcükleri saklıyorum

Gidince üşüyorum
Bütün vakitler bir birinin aynı
Her şeyi ile bir taşra şehrine benziyorum
Sessiz, biraz da yalnız ve gözden uzak

Yenilmiş çığlıklarımdan
sessiz sedasız rüzgarlar geçti
yaz bitti.
Ve şimdi

Hiçbir şey dememiş ellerim geceye
eylül şarkılarına susarken.
Dudağımda derin yara izi
durduk yere incinmiş bir söz oluyorum.