.: Kaybetme korkusu…

Her istediğimizde ulaşamadığımız arkadaşa, sevgiliye kızarız. Sorulduğunda cevap hazırdır; özlemişizdir, çok sevdiğimizdendir, çok merak ettiğimizden, başına bir şey gelmiş olmasından korktuğumuzdandır.

Başka?

Başka bir nedeni yok…

Öyle mi gerçekten?

Her telefonla aradığımızda, gidip uğradığımızda koyduğumuz yerde bulmanın başka bir nedeni olamaz mı?

Sanırım var.

Sonu kızgınlık, küskünlük, çekip gitmekse; başına bir şey gelmiştir merakı, kaygısından ve sevgiden söz etmek o kadar da mümkün olmaz.

Bu daha çok; her aradığımızda orada bizimle ilgili, yalnız bizde olduğunu bilme isteğidir. Bizim dışımızda birileriyle olmasından, paylaşılmasıyla kaybetme korkusudur. “Özledim” diyerek hala bizim olduğunun kontrol edilmesidir.

İfade edilirken, öznesi gizlenen, bir devrik cümlenin imgesel anlatımında özenle gizlediğimiz kendimize güvenimizin eksikliğidir.

Kim bilir, belki de; hiç sevmediğimizin, bilinir olmasından duyduğumuz kaygıdan, inandırıcı olma telaşıyla her şeyi biraz abartmamızdandır.

Hasan KAYA
3 Temmuz 2014 Perşembe