Şiirler

Oya ağacında, çiçeği ince nakış küs, Sessiz vuruyor günlerimi. O yarım, o beyaz gece İpince çığlıklar içinde

Hep aynı düşü kuruyorum Merdivenden yalınayak sessizliği iniyor, Aynı yerde karşılıyorum Boynuma sarılıyor Sonra küsüyor, Bilmediğim bir sebepten İmgesi yorulmuş bir zaman Ayrılığı dilinden düşürmüyor Kuşlar iniyor sabahlarıma Neresinde duracağımı bilmediğim Günler başlıyor Hasan KAYA 5...

Gidince üşüyorum Bütün vakitler bir birinin aynı Her şeyi ile bir taşra şehrine benziyorum Sessiz, biraz da yalnız ve gözden uzak

Bir çocuk kederine yenilir gözlerin Dalar denizi dinlersin Denizden başka Uzak bir yalnızlık dinlediğin

Bir yüze ustaca çizilmiş gülüştün Dünyanın bütün suları dökülürken avuçlarından İçi ürperen susuz kalmış bir kum tanesinde Ömrüme karşılıksız yazılmış sevinçtin Uzak şehirlere bir yol çizdim üşüyen ellerimle... Bir...

Biliyorum, yakında “Barış” diyeni de alacaklar içeri. Sorgusuz sualsiz, mahkeme yüzü görmeden,

Yenilmiş çığlıklarımdan sessiz sedasız rüzgarlar geçti yaz bitti. Ve şimdi

Dağınık zeytin yeşili, arsız dağ çiçeği Zor büyütülmüş bir düşün altında Yorgundum uzaklara gülmeye Güneşe çıktım yürüdüm,

Yüreğimin sızısında sakladım seni Dizlerinde ağladı çocukluğum Saçının akında vuruldu gençliğim Gözlerinde yolladım sürgünlere beni Yıldızları çalınmış bir gecede karanlığa kurdum salıncakları. Yalnızlığımı ninnilerle uyuttum, İş kokan ellerime verdim alnımı şarkılara sustum. Şimdi...

Zor bir yokuşun başında Eğilmiş soluklanan yalnızlığımdan Saçlarını tarayan rüzgârlardan İnadından geçmiyor sesim.