Yağmurlarla dans…
Geceye hazırlanıyor sokaklar. El ayak çekiliyor. Birazdan sokak köpeklerine ve kedilere kalacak meydan. Sonra, bir iki sarhoş sallanarak çıkacak meyhanelerden, evin yolunu arayacak…
Gecenin koynuna...
Covid-19’dan öğreniyor muyuz?
Birkaç gündür bahar kendini iyice hissettirmeye başladı. Parıldayan güneş, açık mavi gökyüzü buradayım diyor. İnsanı dışarı çağırıyor. Gezip dolaşmak için değil, ama günlerdir biriken...
Adı Baki oldu…
Aylardan Nisandı, bir öğleden sonraydı, başka yerlerde başka çocuklarla birlikte neşe dolmuştu çocuklar, evimize yakın okulun bahçesinden sevinçleri bize kadar ulaşıyordu. Çünkü bayramdı, çocuk...
Duymasam da olur dediklerimiz…
Geçecektim, uzaktan gördü, kapının önüne çıkıp ellerini beline koyup beklemeye başladı. İyice yaklaştığımda gülümseyerek yana çekilerek, “Gelsene” dedi.
Geçip gitmek artık imkansızdı. Tokalaşırken anlık durma...
Ağlamak ayıp değildir hiçbir dilde…
Gece hep buradan başlıyordu, sessizliğine çekilmeye. Şehirler susuyor, yollar tenha yalnızlığında kayboluyordu. Deniz burada petrol mavisinde susuyor, dağlar uzak ürküten bir karanlık oluyordu.
Ben buradan...
Kaybolan şehir…
Birden başlayan rüzgâr kısa sürdü. Güz güneşini, bulup getirdiği kapkara bulutların ardına sakladı. Koca şehir, rengini kaybetmenin telaşını yaşarken, ince usul yağan ahmak ıslatan...
Gül dalında küpe kızıl yıldız
Uzun zamandır yaptığım şeyler hep aynı. Değişmemesi içinde inatla direniyorum. Birlikte yaptığımız ne varsa şimdi tek başıma yapıyorum. Hep aynı miskin alışkanlıkla kalkıp kahvaltımı...
