Dün dönüp arkanıza baktığınızda, sizden başkaları da vardı.
İçiniz rahattı, bir şeyler yapmak istememenizi, içim burkularak da olsa anlayabiliyordum.
Ama bir de, bu gün dönüp bakın.
Bakın bakın, çekinmeyin…
Ne oldu?
Gözünüz mü korktu?
Evet, artık orada kimse yok.
Bir siz ve celladınız var.
Almanya’da Naziler geldiğinde, arkasına dönüp dönüp bakan, Yahudi, komünist, sosyalist olmadığı için, omuz silkeleyen, “bana ne” diyen papazı biliyorsunuz değil mi?
İşte şimdi, onun en son durduğu, sıranın kendine geldiğini gördüğü, o yerdesiniz.
Herkesi aldılar.
En son aldıkları iki gazeteciydi.
Artık orada, arkanızda sizden başka kimse yok.
Kemalistleri aldıklarında, ben Kemalist değilim dediniz, Kürtleri vurduklarında, ben Kürt değilim, Alevileri vurduklarında, elhamdülillah, ben Alevi hiç değilim dediniz.
O madende, o inşaatta işçiler öldüğünde, siz işçi değildiniz.
O okulda, o derslikte siz öğrenci değildiniz.
O katledilen dereler, Nükleerle zehirlenmeye açılan topraklar sizin değildi.
Şehirlere, kasabalara, girip halkı evlerine hapsettiklerinde, “ben terörist değilim, hendek kazmadım” dediniz, belki hala da diyorsunuz.
Biliyorum, siz, solcu, sosyalist komünist hiç değildiniz, “bana ne” derken içiniz rahattı.
Ama unuttuğunuz da, hep bir şey vardı.
Bir gün, bir kez olsun insan olduğunuzu anımsamadınız.
Faşizm ki; insana düşmandır, elbette size de sıra gelecekti.
Şimdi sıra sizde, biliyorsunuz değil mi?…
Hasan KAYA
27 Kasım 2015 Cuma
