Hasan KAYA

 Demirci ustasının o mahir ellerine bakıyorum, yara bere içinde. O yorgun eller, demir kokan eller, yorgun alışkanlığı ile işi hangi ucundan tutacağını çok iyi...

Kendimden biliyorum; hiçbir şey istediğim gibi gitmiyor. Hep bir engel çıkıyor. Daha çok da; araya olmadık birilerinin ayak oyunları giriyor. Olmuyor… Haliyle kızıyorum. Kızan ne yapar? Küplere biner. Bende...

Denize karşı oturmuş kahvemi yudumluyorum. Gelen geçende gözüm. Koşan bir çocuk dinlemiyor annesinin “dur” demelerini… Kalabalığa karışıyor, yolunu kesiyor gelip gidenin. Koşup yakalamaktan başka...

Dizlerinin üzerine çökmüş az önce mastarı çektiği betona harç şerbetini döküp fayansları diziyor. Fayans aralıkları eşit, ara çizgisi ip gibi düz… Alışık, becerikli ellerin hüneridir...

Ne istediğimi çok iyi bildiğim zamanlardan geçtim, insanlar tanıdım, sevdim, mutlu oldum. Böyle zamanlarda dahi anlam veremediğim, nereden geldiğini bilmediğim; huzursuzlukları, korkuları kapımda buldum....

Elbet üzerindeki ölü toprağını silker, kalkar bu halk. Olur mu? Olur… Aslında hiç zor değil. Olmaması için de bir neden yok. Hata olması için çok neden var… Biraz zamana, biraz...