Hasan KAYA

Anımsayalım diye söylüyorum. İstanbul da boğaza karşı oturup höpürdetip içtiğimiz kahvelerin keyfi ile yaptığımız çakıl taşı edebiyatı, bir çocuk şarkısının usumuzdaki ezgisiyle “Orda bir köy var uzakta. Gitmesek de gelmesek de o köy bizimdir” deyip köyü silahlı köy koruyucularına bıraktık. O da yetmedi özel timlere ulayan kurtlara teslim ettik.

Kaçtır aynı şey oluyor, konuşmanın orasında bırakıp gitmek istiyorum. Hem de ne gitmek, masaları devirip gitmek geliyor içimden… Bazen yazarken de aynı duygu gelip buluyor...

Bana da olmuştur. Kendimi en güvende duyumsadığım yer odam olur. Çalışma masamdan kalkmak istemem. Kalkınca gideceğim adres bellidir. Yatak odası, sabah yorgun argın çıktığım...

Neler yaşamak istiyor insan, neleri söz edip demek geçiyor içinden. Hiç denemeden, denemeye cesaret edemeden… Yaşadıklarımız, hayat denen deryada bir damla, yaşamadıklarımızın yanında… Aklıma her geldiğinde...

İçinde oturduğunuz evler, çalıştığınız işyerleri, daireler apartmanlar, sırtınızı verdiğiniz duvar, kapı araları merdiven boşlukları, çatıda kiremitler pencereler olmadan yaşam ne zor olurdu değil mi....

Üç genç, birinin elinde fotoğraf makinesi, diğer ikisi poz veriyor. Arkalarında deniz, arkalarında mavi, yeşil körfezin serin suları… Fotoğraf makinesi elinde olan, en güzel pozu...

Sanki ilk kez böylesine bir olay yaşanıyormuş gibi hep beraber şaşırıyoruz. Nasıl olur diye kendi kendimize soruyoruz. Açık konuşmak gerekirse, bu şaşırmış gibi yapmalar hiç...

GirdiğiMiz her kurumda, kimi son derece şık ama yine de soğuk yüzlü bir makine karşılıyor bizi. Sıra numarası veren bu makineler çoktandır yaşamımızın bir...

“Yenilmişiz” dedi yüzünden düşen bin parça. Bıraksam uzun, bitimsiz artık bıkkınlık veren; 12 Eylül ve sonrasından söz edecek. Hiç de uzak bir ihtimal değil...

Kadınların bir reklâm malzemesi gibi kullanılmaları öteden beri bana hep garip ve anlaşılmaz gelmiştir. Buna birazda tepkili yaklaştığımı da itiraf edeyim. Son model bir...