.: Kendime anlatıyorum…
Garip belki, ama bazen kendimi dahi anlamıyorum. İnsan en çok kendini anlamıyor. En çok kendini bilmiyor. O her şeyi bilenler var ya; en çok kendini bilmeyenler…
Yurdumun üşüyen çocukları…
Hava birden bozdu, lodos poyraza döndü, ellerim üşüyor, cebimde… Akşam yürüyüşünü yarıda kestim, hızlı adımlarla kendimi zor atım sahilde, denize bakan kâffeye.
Girişte kapı önüne...
.: Solan Fesleğen Kokusu
Ağaran saçlarında kelebek tokası, lastik izi, gözlerin yine uzaklarda solan yeşilin inciten sitemkar sesini arıyor. Az sonra gideceksin biliyorum. Ardında gider ayak söylenmiş sözlerin...
.: Devine, değişe hayat…
Şehre, kent meydanına uzak, dağa yakın dik bir yokuşun başında, durmuş “Güzel günler de olacak” diyor. Bir kavga türküsü ile güne uzanıyor her gece…
Uzaklarına...
.: Pencereler mavi susuyor…
Birden bire başladı yağmur, sabahtan beri büyük bir şamata ile şakıyan o kuşlar sustu, bahçe duvarı boyunca açan güller sırılsıklam, çiçekler kokusunu toprağa bıraktı,...
.: Yalnızlık…
Yatakta dönüp durmak yerine kalkıp tarasa indim. Dışarıda birden bire başlayan rüzgâr ağaçları adam akılı sallıyordu. Kiraz ağacına baktım, yerinde duruyor mu diye. Bahçenin...
Gülmeyi bilmek…
Susmayı biliyordu. Az konuşur daha çok dinlerdi. Uzun sessiz dalıp gitmesi çoktu. Ama en çok gülmeyi biliyordu. Gülmek deyip geçmeyin, herkes gülmesini bilmez. Gülmek,...
.: Sırtlarını dağlara verdiler…
Gücü yetmediği arkadaşından birkaç adım öteye kaçıp, işaret parmağıyla arkadaşını göstererek, arada tehditkâr sallayarak; “Babama söyleyeceğim. Sen görürsün” diyen çocuk, iç burkan bir mağlubiyeti...