Duymasam da olur dediklerimiz…
Geçecektim, uzaktan gördü, kapının önüne çıkıp ellerini beline koyup beklemeye başladı. İyice yaklaştığımda gülümseyerek yana çekilerek, “Gelsene” dedi.
Geçip gitmek artık imkansızdı. Tokalaşırken anlık durma...
.: Kendimle barıştım…
Başkasını sevmenin kolayı, kendini sevmekten, kendimizle barışmaktan geçer. Kendisiyle barışık insan, çevresiyle dost, arkadaştır. Bu barış sadece çevresindeki insanlarla değil, uçan kuşu, yerdeki karıncayı gül dalındaki dikeni de içerir.
.: Düşman…
Bir çocuk vurulduğunda, bir kadın dövüldüğünde güpegündüz sokak ortasında, işçiler coplandığında, grev çadırları sökülüp, grevler yasaklandığında, memurlar gaza boğulduğunda.
.: Her şey olan aşk, hiçbir şey…
Aşkın ne olduğunda anlaşamayanlar dahi aşkın kısa ömürlü olduğunda anlaşırlar. İnsan ruhunun nasıl bir gereksiniminden doğar doğrusu bilmiyorum. Nasıl başladığı, ne zaman başladığı konusunda...
.: Söz taştan ağırdır
Kürt çocukların, sokak aralarında panzerlere diklenmesine, taş atmasına hop oturup, hop kalkanlar, kıyameti koparanlar, şimdi biliyor mu kime taş attıklarını, kimi yaraladıklarını… Söz taştan ağırdır. Her sözün atılan taştan daha çok yürek yaraladığının farkındalar mı?
.: Devine, değişe hayat…
Şehre, kent meydanına uzak, dağa yakın dik bir yokuşun başında, durmuş “Güzel günler de olacak” diyor. Bir kavga türküsü ile güne uzanıyor her gece…
Uzaklarına...
Yurdumun üşüyen çocukları…
Hava birden bozdu, lodos poyraza döndü, ellerim üşüyor, cebimde… Akşam yürüyüşünü yarıda kestim, hızlı adımlarla kendimi zor atım sahilde, denize bakan kâffeye.
Girişte kapı önüne...