İnsan yaşadığı yere benzer, biraz suyu gibidir, deli dolu akar, şurada biraz durgun. Biraz kıraçtır dağları gibi, kupkuru bir yalnızlık içinde, tutunacak dalı yoktur.
Rüzgarlarına benzer; eser, meyve veren dallarını kırar. Denizi gibi mavidir, uçsuz bucaksız gidilmeyen.
İnsan içinde yaşadığı güne benzer, aydınlık sabahlarında güler yüzlü, öğleden sonrasının puslu karanlığı içinden geçerken yorgun.
Akşamları gibi hüzünlü. Geceleri gibi sessiz.
İnsan yaşadığı şehre benzer, geniş caddelerinde rahat, dar sokaklarında bıkkın, her şeyden uzak o dik yokuşun başında sonuna yakın.
İnsan biraz yaşadığı eve benzer, içini göstermez. Herkese, her şeye en çok kendisine içerden sürgüsü sürür kapılarını kapatır.
İnsan en çok sevdiğine benzer, gitmesi kolay, sevmesi kolay.
İnsan uzanıp tuttuğu ele benzer yaralı, suskun.
Hasan KAYA
30 Ağustos 2014 Cumartesi
