Sen için beyefendi, “bizden biri” diyen çok oldu bizim buralarda, sevenin çok oldu. Bize en yakın, bizi en çok benzeyen diye sevdi bizim çocuklar seni. En kolay, en çabuk sen sattın bizim buraları.
Üzdün bizim çocukları.
Açık gizli sevmişlerdi seni, bizden biri olduğun için. Kendi kendilerine dahi kabul etmediler kimileri, göstermediler kimselere, sana hiç belli etmediler, ama sevindiler sen iktidara gelince.
İnan olsun sevindiler.
Kusursa buydu tek kusurları.
Ama sen bizim çocukları terk ettin, kolay terk ettin.
Onlardan önce kendini sattın üç kuruşa. İhanetin şerbetini içtin, iktidarın zehrini…
Biz çocuklar aynı kaldı, eski tas eski hamam, yok değişen bir şey. İşsizimiz aynı, işimiz aynı, yoklarımız, yoksulluğumuz aynı.
Sevdiklerimiz aynı kaldı, inandıklarımız aynı. Acılar aynı, gündelik kaygılar aynı.
Sokak aynı, mahalle aynı…
Ne yaparsın; insan kalmada biraz tutucuyuz, biraz bağnaz. Kabul ediyoruz, bu konuda yok bizden daha yobazı.
Geceyi günden ayrı tutuyoruz, hiç unutmuyoruz dostu, düşmanı…
Sana gelince beyefendi; bolca kulaklarını çınlatıyoruz bizim çocuklarla. Sövüyoruz sabah akşam.
Hak etmedim diyemezsin, bilmezden de gelme, bizde böyledir; en yakası açılmamış küfürleri sıralar art arda söveriz senin gibisine.
En çok da; bizim mahallenin çocuklarından söz edip yalandan ağlamalarına kızıyoruz.
Haliyle basıyoruz küfrü o zaman.
Tanımasak rahmetli anneni; kim bilir ne ağza alınmaz küfürler ederdik.
Hasan KAYA
23 Ağustos 2013 Cuma
