Kaç gündür aklıma geliyor, yazmak istiyorum, sonra ani bir kararla vazgeçiyorum. Yazdığım satırları silip, kalkıyorum.…

Yorgun, uykusuz sesin çınlıyor kulağımda, sonra yeniliyor kendini gün içinde. Hiç farkında olmadan, dalıp gidiyorum…

Yatakta dönüp durmak yerine kalkıp tarasa indim. Dışarıda birden bire başlayan rüzgâr ağaçları adam akılı…

Körfezin suları mavisine mavi katıyor, İda dağı, yeşiliyle serinliğini taşıyor akşamın sessizliğine. Kafeler restoranlar, dışarı…

Bulgaristan dönüşü, sabah erkenden Kapıkule de inip Edirne Otogarına geçiyoruz. Sabah 07.00 kapalı, hiçbir yere…

“Hiç bilmediğimiz bir yaz başlayacak” dedi hafif gülümseyerek. Bildiğimiz yazlar oldu mu hiç diye düşünmeye…

Benim için öyle sıradan biri değildi ki. Nasıl derim “Öldü” diye. “Az sonra gelecek” der…

Böyle olacağı belliydi, çok bile dayandım. Ama artık pes ediyorum, çünkü yoruldum. Her konuda haklı…