Dışarıda it titreten ayaz, karanlık ve sessizlik. Ben oturmuş kaç çiçek adı sayacağım diye uğraşıyorum. Renk renk çiçekler geliyor gözümün önüne, kokuları doluyor odama. Keskin mor kokuyor menekşeler, yaseminler. Papatyalar hep beyaz…
Sonra şu karanfiller, güller, laleler ve leylaklar sarı mimoza çiçeği. Saydıkça çoğalıyor, saydıkça kokuyor. Bahar oluyor üstüm başım.
Başım dönüyor…
Gecenin içinde kırağı soluyan bir yalnızlık, oralarda bir yerde rengini kokusunu unuttuğum küs çiçeği, bütün diğer çiçeklerden ayırıp kendisini geceye kokuyor…
Zeytin ağaçları, ardıç, ladin, meşe palamudu, uzak ormanların yeşili o sonsuz dalgalanan petrol mavisi sessizlik…
İnsanlar, iyi insanlar, güzel çocuklar. Gülmeyi sevmeyi bilen insanlar. Güngörmüş insanlar. Dostluk bilenler, arkadaş olanlar.
Nedensiz gidenler, dönekler, korkaklar ve orospuluğun her türünü bilen hainler…
Olup bitene, aklım ermiyor, boyumu aşıyor sensizlik.
Yorgunum, her şeyden uzak. Bilmenin, anlamanın anlamsızlığında yanıldım kim bilir kaç kez. Sevdiklerimde yanıldım, inandıklarımda yanıldım.
Güvenmemeyi, en çok güvendiklerim; inanmamayı en çok inandıklarım, yalnızlığı en çok yanımda duranlar ve sevmemeyi en çok sevdiklerim öğretip gittiler…
Hasan KAYA
03 Şubat 2013 Pazar
