Gecenin başladığı yerden, uzanıp tutamadığım bir yıldız kayıyor, koyu karanlığımda kayboluyor. Ardında uzun bir ışık seli, derin karanlığımı, göz açıp kaparcasına yırtıp geçerken, bir an için dilek tutmadığımı düşünüyorum.
Sonra farkına varıyorum ki; tutacak hiç bir dileğim yok. Belki de; bir yalana daha kanmayı göze almayacak kadar yorgunum. Kaç zamandır, her fırsatta kışa hazır bir ömrün, sessiz düşen yapraklarını sayıyorum.
Yazdığım şiirin hüzünlü dizesini, kırgın bir yalnızlıkla siliyorum yüreğimden. Dalgaların sahili dövmesiyle uyanan sabahlara uyanıyorum erkenden. Güz ortasında, Ekim yağmurları, yalnızlığın uzun gecelerinin sesi olamaya hazırlanıyor.
Bekliyorum…
Biliyorum, artık yağmurlar mevsiminde yağmayacak hiç. Yağsa da bildiğim gibi, uzun uzun, sinsi sinsi yağmayacak. Dökecek bütün hışmıyla, yer yerinden oynayacak.
Ah! Ne olacaksa olsun, korkunun eceli kovalayacağı yok nasılsa. Tufanı görmüş yaşlı dünyanın, umurunda olmayacak bunların hiç biri.
Korkaklara, bir de yıllardır sırtını kendine dönenlere bırakıyorum, yıkandıkları o sinsi yağmurların sessiz kaldığı mevsimleri. Herkes mevsiminde kendine, aslına, evine dönüyor. Hiç şaşırmıyorum; sokaktan aldığım, sokak köpeğinin kendini sokağa atması, sokağa dönmesi, sokakta ölmeyi istemesi kadar normal bütün olan biten…
Hasan KAYA
28 Eylül 2015 Pazartesi
